Een laatste ontmoeting met een hond

Soms komt er een verzoek binnen dat alles even stilzet.

Een arts uit een hospice stuurde ons een e-mail. Of we met een hond op bezoek konden komen bij Julia, een jonge vrouw die dol was op honden. Vooral op teckels, omdat die zo heerlijk eigenwijs zijn, vertelde haar beste vriendin. Zij had het verzoek gedaan, met haast in haar stem. In een hospice is tijd geen vanzelfsprekendheid.

Een paar keer per jaar krijgen we dit soort bijzondere verzoeken, waar we alles aandoen om daar gehoor aan te geven. We selecteerden een geschikte therapiehond, regelden alles met het hospice, en gingen op pad. Zulke bezoeken vallen buiten ons reguliere therapieprogramma. Ze zijn zeldzaam en altijd kosteloos, dankzijde mensen die ons werk steunen.

Julia had een slechte dag, werd ons bij aankomst verteld. Misschien zou ze te moe zijn voor bezoek. Maar we wilden het proberen. Binnen in het hospice hing rust. Geen zwaarte, maar betrokkenheid, aandacht. Toen we Julia’s kamer binnenliepen, zagen we haar liggen half rechtop in bed, fragiel, maar met heldere ogen. Ze kon nauwelijks nog praten, maar toen ze onze mini labradoodle Gerrit zag, veranderde haar blik.

We tilden hem voorzichtig op bed. Gerrit keek haar aan en Julia bewoog haar hand om hem aan te raken. Eerst wat moeizaam, soms met hulp. De eerste tien minutenwaren wennen voor zowel Julia als Gerrit. Daarna ontstond het contact en kwam de ontspanning. Gerrit ging op een gegeven moment op haar benen en buik liggen. Alsof hij aanvoelde dat dit een moment was dat niet gevuld hoefde te worden met iets anders dan aanwezigheid.

Een zacht uur volgde. Eén van troost, van aanraking, van stil samenzijn. Toen we vertrokken, zagen we tranen bij haar vriendin, maar ook een klein glimlachje.

Later hoorden we dat Julia zich die avond beter voelde dan de dagen daarvoor.

Voorons zijn dit intense bezoeken. We stemmen af op alles in de kamer, op de mens,de sfeer, op onze therapiehond. We bewaken het welzijn van iedereen, inclusiefGerrit. En op de terugweg praten we. Over hoe het was, wat het met ons deed.

‍

‍

Gerrit is getraind voor werk met ouderen, maar blijkt ook hier een natuurlijke gevoeligheid te hebben. Hij voelde precies aan wat nodig was: niets forceren, alleen er zijn. Dat kunnen niet veel honden.

We reden naar huis met een mengeling van dankbaarheid en trots. Dankbaar dat we er mochten zijn. Dat Gerrit zo liefdevol aanwezig kon zijn. En dat er mensen zijn die deze momenten mogelijk maken.

Soms zit de betekenis van ons werk niet in wat we doen maar in het stille, er gewoon zijn.