Saartje is gisteren overleden. Een prachtige wollige goldendoodle van nog maar tien jaar. Saartje was een van de eerste therapiehonden waarmee ik heb mogen werken bij Stichting Contacthond.

Saar verstond de kunst haar energieniveau aan te passen aan de situatie. Aangezien ik in de ouderenzorg werk, vaak met mensen met dementie die hun bed niet meer uit kunnen, leerde ik allereerst haar rustige kant kennen. Zo deed Saartje haar werk bij Jorikje, een mevrouw van in de 90 die ondanks het dagelijkse bezoek van man en kinderen nauwelijks nog communiceerde en een enorme verkramping in haar handen had. Saartje sprong, zoals ze van mij geleerd had, via een stoel met katachtige verfijning op bed bij mevrouw en vlijde zich soepel over haar heen. Het zachte lijf van Saar op het broze lichaam van Jorikje. Dankzij de warmte die ze verspreidde, kon de ergotherapeut voorzichtig Jorikjes handen openmaken, de verkramping doorbrekend, en deze op Saartjes vacht leggen waarna ze zoekend en kroelend door haar krullen contact maakte, en haar gezicht naar de kop van Saartje bracht. Saartje vond het allemaal heerlijk en liet zich bijna niet van het bed halen als de sessie voorbij was.

‍

Als ik dit vertelde aan de eigenaren, waren ze steeds stomverbaasd: hun dartele en speelse Saar die rustig een half uur op bed ligt bij een oudere dame? Onvoorstelbaar!

De iets ondernemender kant van Saar leerde ik kennen toen ik haar in datzelfde verzorgingshuis eens kwijt was. Lieve Saartje was ervandoor, waar kon ze zijn? Ik vond haar terug in de kamer van een bewoonster die op sterven lag, vol familieleden die afscheid van haar kwamen nemen. Saartje betoonde netjes naast het bed zittend ook haar respect en bracht zo een glimlach op het gezicht van de aanwezigen.

De speelse en enthousiaste Saar die de eigenaren al kenden, kreeg ik pas te zien toen we haar een keer meenamen naar opnames voor een tv-programma. Deze vonden plaats in de lobby van een hotel-restaurant, ik schat rond lunchtijd, want het was er heel druk. En dat vond mijn Saartje wel gezellig, al die mensen die haar aandacht gaven. Ze holde van tafel naar tafel en liet zich enthousiast aanhalen. Schitterend natuurlijk, maar niet bepaald het beeld dat je naar voren wilt brengen als je de kans krijgt als Stichting Contacthond om je naar buiten toe te presenteren. Gelukkig kwam ze terug en liet ze zich de aandacht van de programmamakers welgevallen.

Saartje was een fantastische therapiehond om mee te werken en een geweldige hond voor haar gezin.

Ze zullen haar vreselijk missen, en ik ook.

Rust zacht, lieve Saartje.

Tomi Dijkema

‍