“In 2000 hoorde ik over de bijzondere effecten van wat dolfijntherapie werd genoemd. Als kind al vond ik dolfijnen de allermooiste dieren. Ze zijn heel sociaal en hebben een fantastisch communicatiesysteem. Later als bioloog fascineerde het me om te zien wat voor een effect een ontmoeting met een dier heeft op veel mensen. Toen ik over de dolfijn therapie las dacht ik dat zou toch ook met andere dieren moeten kunnen. In Amerika worden honden al langer ingezet als therapiedier. Voordeel is dat het minder duur is dan dolfijntherapie. En je hebt er geen dolfinarium voor nodig of dolfijnen in gevangenschap!”
“Eigenlijk dezelfde opzet als bij de dolfijn therapie op Curaçao, met een therapiedier, dierentrainer, therapeut en een kind of volwassene met een beperking. Dát is de vorm waarin ik geloof. Andere initiatieven waarbij een therapeutisch doel ontbreekt zijn leuk, maar veel minder effectief. En vormen waarbij de therapeut zelf met de hond werkt betekent minder aandacht voor het welzijn van de hond. Ik heb bewust voor onze aanpak gekozen waarbij de therapeut er voor de cliënt is (en ook de expertise heeft) en de hondenbegeleider is er voor de therapiehond (en heeft daar alle expertise over). Tenslotte wilde ik het echt professioneel aanpakken vanaf het begin. Dat betekent ook dat je een therapiehond alleen inzet als het een duidelijk toegevoegde waarde heeft voor die specifieke cliënt en therapiedoel.”
“Het zijn roedeldieren, gewend om met mensen samen te leven. Ze zijn sociaal, zoeken contact en leren snel. Ze stellen geen eisen aan wie je bent of hoe je eruit ziet. Er zijn veel soorten: grote, kleine, kort- of langharig, met opstaande of hangende oren. Je kunt met honden op locatie komen, bij een zorginstelling of bij mensen thuis. En doordat veel mensen een hond hebben kunnen wij met een ‘leaseconcept’ werken.”
“Om de stichting zo op te zetten als ik wilde had ik hulp nodig. Die vond ik in 2007 bij twee enthousiaste mensen die er net zo in geloofden als ik. Het eerste jaar was vooral veel regelen en voorbereiden. De eerste grote opdracht was de pilot bij Leekerweide. Een mijlpaal, net als de naamsverandering in 2009 naar Contacthond. Een professioneel reclamebureau hielp ons bij het ontwerpen van een nieuw logo. We veranderden van een vriendenclubje in een ‘echte’ stichting en konden aan opdrachtgevers laten zien dat we een professionele samenwerkingspartner zijn.
In 2010 zette Leekerweide een volgende stap door ons bij logopedie te betrekken. Eerst waren de logopedisten nogal sceptisch; nu zijn ze onze grootste ambassadeurs! We merken vaker dat therapeuten dierondersteunde therapie in eerste instantie als bedreiging zien, in plaats van als mooie aanvulling op hun werk. Maar ze gaan om als ze eenmaal zien hoe goed het werkt. Ook bij Rivas zijn we in 2011 gestart met een pilot en bieden we sinds 2012 bij meerdere therapieën met succes ondersteuning.”
“Voor mijn gevoel staan we nu nog in de kinderschoenen. Het gaat langzamer dan we willen. Fondsen binnenhalen is een vak apart, en de crisis maakt dat er minder makkelijk geld wordt uitgegeven. Aan de andere kant moet je ook kunnen blijven waarmaken wat je belooft. Het is een kwestie van lange adem en veel praten. Over vijf jaar hoop ik dat Nederlandse zorginstellingen massaal het nut van therapiehonden inzien en contact met ons opnemen. Dan kunnen we het aantal therapiesessies flink uitbreiden en meer mensen ondersteunen met dit fantastische hulpmiddel!”
“Thuis hadden we vroeger geen honden. Mijn moeder was er doodsbang voor. Juist omdat het niet kon trokken die dieren mij enorm aan. Ik liet honden uit de buurt uit. Die voelden dan toch een beetje van mij. Zodra ik op mezelf ging wonen kwam er een herdershond. Daarna kwamen er nog meer herdershonden. Mijn eerste Zwitserse witte herdershond Jazz was een van de eerste therapiehonden van Contacthond. Mijn huidige hond Maddox is iets heel anders: een Koningspoedel. Een enorm sociale en eigenzinnige hond die momenteel vaak de dagbesteding opfleurt met haar uitbundige gezelligheid ”
“Ik heb in harde zakelijke en zeer ambtelijke omgevingen gewerkt. In m’n vriendenkring werken echter veel mensen in de zorg. Een zachtere, mensgerichte sector. Dat miste ik in mijn werk. Ik heb veel geduld met dieren en wil ze graag iets leren. Op dezelfde manier gaat mijn hart open als ik iemand zie met een beperking of een hulpvraag voor wie ik iets kan betekenen of doen. Het voelt alsof ik al jaren in de zorg werk. Klinkt misschien zweverig, maar het geeft zin aan mijn leven.”
“Reizen! Ook daarin zoek ik bijna altijd iets met dieren. Zo heb ik een opleiding tot dolfijntrainer gevolgd en zeehonden getraind in Mexico. Op de Galapagoseilanden ben ik heel dicht bij bijzondere diersoorten geweest: geweldig voor een geboren bioloog. En ik heb een tijdje sledehonden getraind op een Finse huskyboerderij. Dieren iets leren blijft me fascineren.”
Nikki met haar hond Jazz
Nikki Rethmeier (1965) studeerde biologie aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. Ze werkte lange tijd als biotechnoloog bij de voormalige Octrooiraad, waar ze zich bezighield met juridisch/technisch werk op het gebied van medische uitvindingen. In 2007 richtte ze Stichting Contacthond op, waar ze nu in de functie van directeur verantwoordelijk is voor het dagelijks bestuur. Nikki volgde diverse opleidingen en trainingen bij Internationaal gerenommeerde dierentrainers en instituten.
